Ο Χρήστος Μαρκίδης, ερμητικός και ορμητικός ταυτόχρονα, φωταγωγείται από την ίδια του την πυρπόληση. Συσπειρώνεται στην ακινησία επωάζοντας όλη την αλληλουχία στιγμών μέχρι την εκτίναξη. Καταδύεται στις πιο δυσπρόσιτες εσχατιές του μαύρου για να ανακαλύψει τις λάμψεις που χαράζουν στο βυθό των πραγμάτων. Ο δρόμος του γίνεται Δήλος και μόνο με την επισήμανση φίλιων προσώπων: χρώματα Βελάσκεθ, στίχοι Ρωμανού, ήχοι Χαίντελ, Σολωμός, Μπρακ, Ρίλκε, Σεφέρης. Εκλεκτικές συγγένειες, μακρά διαδικασία απόσταξης, αφαιρετική πορεία προς την πύκνωση της ουσίας. Είναι ο τρόπος του να ασκεί την πολεμική τέχνη, την εκρηκτικότητα της χειρονομίας του.
Γιάννης Χ. Παπαϊωάννου
Μια σειρά από κορμιά πεσμένα, συστραμμένα, αναδιπλωμένα, κουλουριασμένα, σφαδάζοντα. Κλειδωμένα. Αδιαπέραστα. Καμιά από τις μορφές αυτές δεν μας κοιτάζει. Κάποιων δεν διακρίνουμε καν το πρόσωπο, μόνο το κουβάριασμα του κορμιού, μια άνευ χειρός χειρονομία γεμάτη κίνηση και νεύρο, πάθος και απόγνωση. Θα έλεγε κανείς ότι έχουμε μια θεματολογία αναιρετική, ένα αναποδογύρισμα καταργητικό του βλέμματος. Όμως αυτό δεν ισχύει. Διότι και εδώ, με τρόπο που εμπρός του δεν μπορώ παρά να αποκαλυφθώ, ο Μαρκίδης και πάλι έχει ριχτεί στην αναζήτησή του. Αποκρύπτοντάς το είναι σαν να το τονίζει, αποσύροντάς το από εμπρός μας είναι σαν να το αναγγέλλει. Θυμηθείτε το μεγαλειώδες σονέτο του Ρίλκε για τον ακέφαλο εκείνο κορμό του Απόλλωνος, που είναι αφιερωμένο στον Αύγουστο Ροντέν. Το άγαλμα είναι αόμματο, όμως μας βλέπει.
Κώστας Κουτσουρέλης
Οι μορφές του Μαρκίδη έρχονται από παλιά. Πατούν στέρεα στην βαθιά ζωγραφική παράδοση που απαντά στα οντολογικά ερωτήματα που θέτει στον εαυτό της με τον τρόπο που επικεντρώνεται στα ίδια της τα μέσα: τη διάταξη της σύνθεσης, την πυκνότητα του χρώματος, την ένταση της χειρονομίας, τις συστολές και τις διαστολές της φόρμας. Οι μορφές είναι μοναχικές, αναδιπλωμένες σε περισυλλογή και αναστοχασμό. Αναμετρώνται με τον χώρο. Άλλοτε αφήνονται σε διάχυση μέσα του, άλλοτε τραβάνε μια δυνατή διαχωριστική γραμμή κι απομονώνονται απ' αυτόν. Αναμετρώνται και με τον εαυτό τους, απλώνονται και δοκιμάζουν τα όριά τους με δυναμικές σίγουρες εκτάσεις κι άλλοτε με διακριτικές ανασχέσεις. Ανθίστανται ή αφήνονται στη φθορά συγκροτώντας ένα υπαρξιακό βύθισμα που απαντά στα ερωτήματα που τίθενται με μέσο την ίδια τη φύση της ζωγραφικής τέχνης.
Παντελής Τσάβαλος
Λάδι σε καμβά, Μικτές τεχνικές
70Χ50 - 160X70 εκ.
