Αν η οπτική πραγματικότητα είναι γενικά το ερέθισμα και το θέμα της ζωγραφικής, στην περίπτωση ενός εικαστικού στοχαστή είναι μόνο το πρόσχημα. Διότι ο Χρήστος Μαρκίδης χρησιμοποιεί την οπτική πραγματικότητα ως ένα κοίτασμα αναμνήσεων, από το οποίο εξορύσσει την πρώτη του ύλη (εικόνες, φόρμες, θέματα και χρώματα). Τα υλικά αυτά ζυμώνονται στα άδυτα μιας ενυπόστατης ψυχής και αποστάζονται στον άμβυκα ενός διαλογιζόμενου σώματος, για να αποδοθούν ως εκχύλισμα μιας νέας -εσωτερικά βιωμένης- εκδοχής της αλήθειας και ως γεύση μιας απροσδόκητης οπτικής έκπληξης, όχι μόνο για τους εικαστικά αμύητους αλλά και για τους θεωρητικά μυημένους. Οι ανθρώπινες φιγούρες και οι μορφές του Μαρκίδη, ακόμα και κατενώπιον, δεν επιδαψιλεύουν τη ματιά τους στον θεατή αλλά τον αναγκάζουν να βυθίσει το βλέμμα του -όχι τόσο ως δέσμη φωτός αλλά ως κατάφαση αυτογνωσίας- στην αθέατη διάσταση της ύπαρξης, εκεί όπου εναγκαλίζονται σαν χρώματα συμπληρωματικά το φως και το σκότος, η παρουσία και η απουσία, η ζωή και ο θάνατος. Υπερβαίνοντας και ανανεώνοντας με τόλμη τη μελαγχολική αίσθηση αθανασίας στο απύθμενο βλέμμα των μορφών του Φαγιούμ, την οραματική οπτική ενός -θα τολμούσα να πω- William Blake και τις παραμορφωτικές αναπλάσεις ενός Francis Bacon καταλήγει στη δημιουργία επιθετικά αποκαλυπτικών εικόνων, στις οποίες αποτυπώνεται ο ορατός κόσμος υπό γωνίαν ευρύτερη των 360 μοιρών. Αυτή η χαρισματική οπτική, που δεν εγκλωβίζει τον ζωγράφο στις ειρκτές του ορατού φάσματος, κάνει ενίοτε τις νεκρές φύσεις του να πάλλονται από κίνηση και ζωή και τις προσωπογραφίες ή τις ανθρωπογραφίες του να ακινητούν σαν νεκρές φύσεις. Και η συνάντηση αυτή μέσα στο ίδιο οπτικό πεδίο ασύμβατων και αλληλλοαναιρούμενων καταστάσεων μετατρέπει τη ζωγραφική του σε δοκιμή προωθημένου εικαστικού στοχασμού και απόπειρα συναίρεσης των κάθε είδους αρχετυπικών αντιθέτων, τα οποία, λειτουργώντας ενδοκρινώς στην αθέατη πλευρά του γίγνεσθαι, δίνουν στον πεπερασμένο κόσμο της κοινής μας αντίληψης τη δυνατότητα να ισορροπεί και να είναι.
Χρίστος Π. Φαράκλας
Στον Χρήστο Μαρκίδη η μοντερνιστική επιφάνεια καθορίζεται από ένα κλασικό βάθος, το οποίο συμπυκνώνεται στα γονιμοποιημένα από χαρακτηριστικά των μορφών του Φαγιούμ και άλλων στοιχείων της παράδοσης, πρόσωπά του. Ανθρωποκεντρικός ακόμα και στις νεκρές του φύσεις ο Μαρκίδης αποτυπώνει την κατάδυσή του στο παρελθόν με μεταεξπρεσσιονιστική ένταση που εμφωλεύει σε μια παλλόμενη μνημειακή ακινησία. Αισθάνεται κανείς ότι το βαθύτερο θέμα του είναι ο χρόνος. Όμως η θλίψη των προσώπων του δεν γίνεται συναισθηματισμός. Αιωρείται λαμπερή σε ένα μεταίχμιο ανάμεσα στη μελαγχολία και τη λύτρωση που προσφέρει η αποδοχή της φθαρτότητας του ανθρώπου.
Νάσος Βαγενάς
Ανθρωπομορφική η ζωγραφική του Μαρκίδη σε υψηλό επίπεδο μορφοπλαστικά και διεισδυτικά. Κύριο θέμα του ο άνθρωπος, ο πολύπλοκος και πολύμορφος ψυχισμός του, ατέρμονος και άσωστος με πανάρχαια ριζώματα και καταβολές. Ο καλλιτέχνης άφησε να περάσουν στα εικονιζόμενα πρόσωπά του θύελλες και στοχασμοί. Με τόση εικαστική άνεση, με τόση φυσικότητα! Η εσωτερική έκφραση του κάθε πορτρέτου είναι προσδιορισμένη, καθαρμένη, ρυθμολογημένη στο γνωσιολογικό δυναμισμό του. Πρέπει να τονιστεί πως ο Μαρκίδης δεν προτίθεται να αφηγηθεί, να περιγράψει, επιδιώκει να αποκαλύψει. Γνωρίζει καλά πως η τέχνη δεν είναι ιστορία συμβάντων, εξιστόρηση γεγονότων, αλλά αποκάλυψη των αισθημάτων που τα προκάλεσαν.
Νίκος Αλεξίου
Πορτραίτα Λάδι σε καμβά 50Χ35 - 70Χ50 εκ.
Φιγούρες Λάδι σε καμβά 70Χ50 - 160Χ100 εκ.
